فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ بشارت ده بندگانى را که سخنان گوناگون را میشنوند؛ سپس بهترین آن را انتخاب کرده و پیروى میکنند. آنان کسانى هستند که خداوند هدایتشان کرده و آنان خردمندان و صاحبان عقلند. (سوره زمر، آیه18)
فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ بشارت ده بندگانى را که سخنان گوناگون را میشنوند؛ سپس بهترین آن را انتخاب کرده و پیروى میکنند. آنان کسانى هستند که خداوند هدایتشان کرده و آنان خردمندان و صاحبان عقلند. (سوره زمر، آیه18)
تقیّه، نشان دادنِ نوعى مماشات است. گاهى انسان طرف مقابلى
دارد که آزادى هاى او را سلب کرده و اگر بخواهد طبق عقیده خود عمل یا اظهار نظر کند
فوراً طرف مقابل آسیبى به او مى رساند
در این گفتار، پس از مفهوم شناسى واژه تبرّک، به ادلّه
مؤید قرآنى آن در شرایع پیشین و سپس به تبرک در سنت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)
و صحابه خواهیم پرداخت
از گذشته تاکنون این پرسش قرآنى در میان صاحب نظران مطرح
بوده است که آیا لفظ و معناى قرآن هر دو وحیانى و از سوى خداوند است یا فقط معنا از
طرف خدا نازل شده و لفظ و صورت از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) است؟