فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ بشارت ده بندگانى را که سخنان گوناگون را میشنوند؛ سپس بهترین آن را انتخاب کرده و پیروى میکنند. آنان کسانى هستند که خداوند هدایتشان کرده و آنان خردمندان و صاحبان عقلند. (سوره زمر، آیه18)
فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ بشارت ده بندگانى را که سخنان گوناگون را میشنوند؛ سپس بهترین آن را انتخاب کرده و پیروى میکنند. آنان کسانى هستند که خداوند هدایتشان کرده و آنان خردمندان و صاحبان عقلند. (سوره زمر، آیه18)
طراح شبهه اعتراف مى کند که جامعه نیاز به امامى دارد
که سرپرست جامعه باشد، و طبق روایتى که اهل سنت نقل کرده اند، هر کس بیعت امامى را
بر گردن نداشته باشد و بمیرد، مرگ او مرگ جاهلیت است...
مى گویند: بسیارى از مسلمانان بالاخص شیعیان، نام فرزندان خود را عبدالنبى و عبدالرسول می گذارند و حال آن که همه ما بندگان
خدا هستیم، نه بنده بندگان فرزانه او.
این
شبهه مصداق مثل معروف است که مى گویند خَسن و خسین هر دو دختران معاویه اند، که اولاً
خسن و خسین نبودند، بلکه حسن و حسین بودند، از آن معاویه نبودند، بلکه از آن على بن
ابى طالب بودند و سرانجام پسر بودند نه دختر.
عزادارى براى حسین بن على(علیه السلام)
به صورت راهپیمایى و سوگوارى بر آن بزرگوار با اشعارى که در آنها پیام شهادت حسین به
عالمیان بیان مى شود، در حقیقت، دعوت مردم به ظلم ستیزى و مبارزه با ستمگران و حکام
خودفروخته مى باشد...
شیعیان معتقدند که پیامبران معصومند در حالى که حضرت موسى
که یکى از پیامبران است آن مرد قبطى را کشت و خودش چنین گفت: ( ربّ انّى ظلمت نفسى
فاغفر لى فغفر له إنّه هو الغفور الرحیم )...
مى
گویند: آیه ( إنّما یرید الله لیذهب عنکم الرجس أهل البیت ویطهرکم تطهیراً ) (
[134]) در حق همسران پیامبر است، زیرا در قسمت اول آیه آمده است: در خانه هایتان بنشینید
و همانند زمان جاهلیت، آرایش و خودآرایى نکنید...
تقیّه، نشان دادنِ نوعى مماشات است. گاهى انسان طرف مقابلى
دارد که آزادى هاى او را سلب کرده و اگر بخواهد طبق عقیده خود عمل یا اظهار نظر کند
فوراً طرف مقابل آسیبى به او مى رساند
در این گفتار، پس از مفهوم شناسى واژه تبرّک، به ادلّه
مؤید قرآنى آن در شرایع پیشین و سپس به تبرک در سنت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)
و صحابه خواهیم پرداخت